|
فريدون زرنگار(راديو فردا): ميزگرد امشب راديو
فردا، اختصاص به بررسی برنامه های هسته ای جمهوری اسلامی دارد. هفته گذشته
فشار بر روی جمهوری اسلامی برای امضای سند الحاقی به پيمان منع گسترش سلاح های
هسته ای، در سطح جهانی افزايش يافت. در حالی که افکار عمومی منتظر تصميم آژانس
بين المللی انرژی اتمی درباره برنامه هسته ای ايران است، آلمان، بريتانيا، و
فرانسه با ارائه قطعنامه ای به اين آژانس، خواستار دادن مهلتی ۵٠ روزه به
جمهوری اسلامی برای ثابت کردن نبودن در پی توليد سلاح های هسته ای شده اند.
محمد البرادعی، رئيس آژانس بين المللی انرژی اتمی، در دومين روز مذاکرات شورای
حکام در پشت درهای بسته گفت: ايران بايد همه فعاليت هايی را که در زمينه غنی
کردن اورانيوم انجام می دهد، اعلام کند و همه اقدامات خود را تحت نظارت سازمان
بين المللی انرژی اتمی انجام دهد. او گفت: به نفع ايران و جامعه بين المللی
است که اين مسئله بی هيچ تاخيری هرچه زودتر حل و فصل شود. محمد البرادعی، رئيس
آژانس بين المللی انرژی اتمی، از تهران خواسته است، فهرستی از همه تجهيزات
وارداتی و مواد آلوده به اورانيوم خود را با ذکر کشور مبدا و تاريخ خريد آن،
در اختيار اين آژانس بگذارد تا بتوان توضيحات و توجيهات جمهوری اسلامی را در
مورد وجود نشانه های اورانيوم غنی شده که در بعضی تاسيسات هسته ای ايران به
دست آمده است را بررسی کرد. مقامات جمهوری اسلامی همچنان بر روی هدف های صلح
آميز برنامه هسته ای خود اصرار می ورزند و با اشاره به فشار آمريکا، از آژانس
بين المللی انرژی اتمی می خواهند بدون سياسی کردن قضيه اين موضوع را بررسی
کند.
موضوع ميزگرد امشب ما، بررسی برنامه هسته ای جمهوری اسلامی و واکنش جامعه
جهانی به اين برنامه است. ميهمانان برنامه امشب عبارتند از آقايان: دکتر علی
اکبر اعتماد (رئيس پيشين سازمان انرژی اتمی ايران)، داريوش همايون (وزير
اطلاعات در کابينه اميرعباس هويدا)، و دکتر مهران براتی (تحليلگر سياسی).
اجازه بدهيد که برنامه امشب را با پرسشی از آقای دکتر اعتماد آغاز کنيم. آقای
دکتر اعتماد، اصولا با توجه به شناختی که شما از تجهيزات هسته ای و برنامه های
هسته ای ايران داريد، ايران در موقعيتی هست که بتواند به توليد سلاح های هسته
ای دست بزند؟
دکتر علی اکبر اعتماد (رئيس پيشين سازمان انرژی
اتمی ايران): برای اين که يک کشوری بتواند سلاح های اتمی توليد کند، بايد به
تکنولوژی اتمی کاملا دست پيدا بکند و ايران در اين راه است که مهار بکند
تکنولوژی اتمی را در ايران. حالا اين شروع کار است، چند سال است
ايرانی ها شروع کرده اند و اين کار را دارند می کنند. خوشبختانه يواش
يواش هم پيشرفت کرده اند و تکنولوژی های اتمی را دارند بهش دست پيدا می کنند.
اين تکنولوژی ها هم مصرف به اصطلاح غير نظامی دارد (برای توليد انرژی)، هم اين
که می تواند مصرف نظامی داشته باشد. مصرف نظاميش آخر کار می آيد، يعنی بعد از
اين که همه تکنولوژی ها را مهار کردند، بعد آن وقت ممکن است اين انتخاب برای
ايران پيش بيايد که برای سلاح های اتمی هم دست به کار بشود يا نشود. آن ديگر
يک تصميم سياسی بعدی است. آن چيزی که برای ايران مهم است فعلا، دسترسی به
تکنولوژی های اتمی هست که طبق تمام قراردادهای بين المللی برای هر کشوری اين
حق شناخته شده است. يعنی ايران هم حق دارد مثل کشورهای ديگر به اين تکنولوژی
دست پيدا بکند. تا اينجايش داستان اين است.
ف. ز: اما در حال حاضر، ايران قدرت استفاده از
تجهيزات هسته ای خودش را برای توليد سلاح های هسته ای دارد؟
دکتر علی اکبر اعتماد: اين امکان هميشه خواهد
بود. شما وقتی که تکنولوژی داشتيد، با اين تکنولوژی همه کار می توانيد
بکنيد.
ف. ز: ولی شما نظرتان اين است که ايران اين حق
را دارد؟
دکتر علی اکبر اعتماد: مسلم است که يک مملکت
مستقل حق همه نوع کاری دارد. من نمی فهمم اين چه سئوالی است! يک مملکتی است
مستقل و حق دارد نحوه دفاع خودش يا نحوه استفاده از تکنولوژيش را خودش تعيين
کند، حالا اين برای ديگران خوب است يا بد است، آن داستانی است که می شود بحث
کرد. ولی کسی نمی تواند بگويد که فرانسه حق دارد اين کار را بکند يا حق ندارد،
آمريکا حق دارد اين کار را بکند يا ندارد، ايران حق دارد اين کار را بکند ...
ايران حق همه چيز دارد. يک مملکت مستقلی است و می خواهد هر جور منابعش را مصرف
کند، به تکنولوژی دست پيدا کند. اين حق را دارد. حالا ممکن است ما مخالف باشيم،
بگوييم اين کار بدی است، آن داستان ديگری است، ولی اين حق را دارد.
ف. ز: آقای همايون، از نظر شما ايران می تواند
و حق دارد دارای آن تجهيزات هسته ای باشد که به اين کشور اجازه دستيابی به
سلاح اتمی را بدهد؟
داريوش همايون (وزير اطلاعات در کابينه اميرعباس
هويدا): داستان حق لزوما به معنی استفاده از آن حق نيست. انسان آزاد است، می
تواند همه کار بکند، ولی بايد مصالح خودش را در نظر بگيرد. ايران در منطقه ای
قرار گرفته است بسيار حساس و آخرين چيزی که اين منطقه لازم دارد، اين است که
کشورهای منطقه از حق حکم استفاده بکنند و همه مسلح به سلاح های هسته ای بشوند.
بله، همه حق دارند و اگر استفاده بکنند کويت هم بالاخره بمب اتمی از خودش
خواهد داشت. ضمنا ايران يک ويژگی ديگر دارد و آن اين است که کشوری است شکست
خورده و Failed به قول انگليس ها، کشوری که در همه کار وامانده، درمانده، نه
قانون دارد، نه حکومت معينی دارد، نه معلوم است که تصميم می گيرد، نه معلوم
خواهد بود که انگشت چه کسی روی ماشه هسته ای است. کشوری است که خبرنگار زن
کانادايی را که آمده است از تظاهرات مردم در ايران خبر تهيه کند، دستگير می
کنند بدون اين که هيچ گناهی کرده باشد و در دادگاه قاضی و دستيارانش او را می
کشند. يک همچنين کشوری آيا ديگران می نشينند و ساکت می مانند و اجازه می دهند
که به تسليحات اتمی برسد؟ و آيا سازمان انرژی اتمی بين المللی حق ندارد از
کشورهايی که امضا کننده عهدنامه هايی هستند که آن سازمان به موجب آن اصلا
تشکيل شد، بخواهد که نظارت او را بپذيرند بر فعاليت های هسته ايشان يا نه؟ اين
ها مسائلی است که متاسفانه الان با منافع ملی ايران در تضاد بسيار آشکاری
است.
ف. ز: ولی آقای دکتر اعتماد مطرح می کنند که
کشورهای ديگری هم هستند که اين سلاح ها را دارند، در نتيجه دليلی نيست که از
نظر حقوق بين الملل کشور ديگری نتواند داشته باشد.
داريوش همايون: ما اين جا فقط با حقوق بين الملل
سر و کار نداريم، با واقعيات بين المللی هم سر و کار داريم. اين کشورهای ديگر
کدامند؟ آيا هيچ کدام تهديدی متوجه ايران می کنند؟ آيا قابل تصور است که چين،
يا هند، يا پاکستان که دائما چشمش نگران هند است و به ايران کاری ندارد، يا
روسيه که اصلا با ايران همسايه نيست و وقتی هم که همسايه بود، خيال حمله اتمی
هيچ وقت به ايران نداشت، يا اسرائيل که هيچ کاری به ايران ندارد، مگر اين که
ايران به سلاح های هسته ای بخواهد مسلح بشود، اين ها ايران را تهديد بکنند؟ ما
در اين منطقه ای که هستيم، از هيچ سويی تهديد اتمی نمی شويم. ممکن است خطرات
ديگری باشد، ولی کسی در فکر انداختن بمب اتمی روی ايران نيست. صدام حسين بود
که او را هم نگذاشتند دست پيدا بکند و ما برای نخستين بار بعد از ٢٢٠٠ سال، از
مرز غربی خودمان آسوده هستيم. اين است که اصلا ضرورتی به دست يافتن به سلاح
هسته ای و به خطر انداختن مردم ايران نيست.
ف. ز: آقای دکتر براتی، با توجه به گفته های
دکتر اعتماد و آقای همايون که در حقيقت برخورد به برنامه هسته ای ايران را از
يک جنبه فنی و از يک جنبه سياسی مطرح کردند، اصولا يک برخورد همه جانبه با اين
مسئله را چگونه می شود کرد؟
دکتر مهران براتی (تحليلگر سياسی): من فکر می کنم
در اين نبايد شک کرد که در اصول حقوقی که برای يک تعدای از ملل وجود دارد،
برای ديگر ملل هم می تواند بالقوه وجود داشته باشد. ولی تمام حقوق و استفاده از
حقوق در يک فضای بين المللی، در يک فضای سياسی، و در يک فضای امنيت و منافع
ملی انجام می گيرد. آن چه که مربوط به اسلحه اتمی می شود، در قرن ٢١ احمقانه
است که کسی فکر بکند با استفاده از بمب اتمی، نسبت به همسايگان خودش می تواند
فشار وارد بياورد و احتمالا استفاده سياسی ببرد. ما می دانيم که استفاده از
اين بمب ها نتايجش گريبانگير همه همسايه ها و از جمله آن کشوری که از اين بمب
استفاده کرده است، می شود. بنابراين يک کاربرد سياسی بايد داشتن بمب اتمی
داشته باشد و اين هم به زعم من در رابطه با کشورهای همسايه، تهديد از طرف
پاکستان يا روسيه يا جای ديگر نيست، يک اسلحه ای است که در دست احتمالا بيشتر
آن نيروهای سرکوبگر در کشور ما، اصرار در داشتن اين بمب اتمی می کند که
خيالشان از جانب فشار بيرون راحت تر باشد، با دست بازتری بتوانند به اصطلاح
مسايل سياسی را در کشور حل بکنند يا حل نکنند و با آن سيستم و نظمی که
مايلند، حکومتشان را ادامه دهند. حساسيت در مورد سلاح اتمی در ايران از
زمانی پيدا شد که در صحن بين المللی، به خصوص در بازار سياه، شايع شد يا اين
اطلاع پخش شد که ايران مشغول پيدا کردن و خريد ابزارهای مولد اشعه X است که
با کمک آن ها می تواند انفجارهای آزمايشی انجام دهد و يا مواد منفجره مخصوصی
که به وسيله آن ها کلاهک های اتمی فعال می شوند. بعد از اين اخبار و اطلاعات
بود که حساسيت به وجود آمد و به زعم من اين طوری که ايران به احتمال بسيار قوی
دنبال اين است که استعداد ساختن بمب اتمی را پيدا بکند، بدون اين که بمب اتمی
بسازد. پتانسيل داشتن اين استعداد و توانايی، برای او حربه ای
خواهد بود در صحنه سياسی، برای اين که در داد و ستدهای
بين المللی و در فشاری که به لحاظ سياسی روی ايران و نظام حاکم است، دست
بازتری پيدا بکند.
ف . ز: آقای دكتر اعتماد با در نظر گرفتن صحبتهای
آقای همايون و براتی كه گفتند برخورد با برنامه هسته ای ايران بايستی با در
نظر گرفتن اوضاع ايران، منطقه و موقعيت حکومت صورت بگيرد و شما كه مطرح كرديد
اين حق ايران است كه به اين تكنولوژی دست پيدا كند، چرا شما فاكتورهای سياسی
مطرح شده را در ارزيابی خودتان مورد توجه قرار نمی دهيد؟
دكتر اعتماد: اولا بنده عرض كنم كه من نگفتم
ايران بايد اين كار را بكند يا نكند. من اين را نگفتم. شما سئوالتان اين بود
كه ايران اين حق را دارد؟ گفتم بله مثل هر كشور مستقلی اين حق را دارد، ولی
آنچه كه برای ايران از نظر ملی مطرح و مهم است، دستيابی به تكنولوژی است. حالا
اين تكنولوژی اتمی يا تكنولوژی های ديگر است. ما بايد بدانيم كه مادام كه كشور
ما از نظر تكنولوژی عقب باشد، در هر صورت ما هم عقب خواهيم بود. حالا چون اين
مسئله تكنولوژی اتمی مطرح است، من هر پيشرفتی در ايران در زمينه تكنولوژی اتمی
بشود، خوشحال می شوم. اين پيشرفت مفهومش اين نيست كه ايران برود بمب بسازد.
كسی هم نگفته كه می خواهد بمب بسازد. غربيها می گويند كه اگر ايران به
تكنولوژی دست پيدا كرد، اين امكان را پيدا می كند كه بمب بسازد، ولی اين ديگر
قصاص قبل از جنايت است. من می گويم كه تمام نيرنگ غربيها اين است كه جلوی ايران
را بگيرند كه ايران به اين تكنولوژی دست پيدا نكند و ما اين را نبايد قبول
كنيم.ما بايد به اين تكنولوژی دست پيدا كنيم و بعد هم بنشينيم ببينيم ما بمب
می خواهيم يا نمی خواهيم. آن داستان اصلا ديگری است، آن اصلا فعلا مطرح نيست.
ف . ز: يعنی شما گزارش كشورهای غرب و بويژه فشار
آمريكا بر روی ايران را در رابطه با اينكه ايران قادر است به اين سلاحها دست
پيدا كند، درست نمی دانيد؟
دكتر اعتماد: نه آنها مسلما غلط می گويند، در آن
شك نداشته باشيد كه ايران الان قادر نيست و الان در راه دستيابی به تكنولوژی
اتمی است و دارد پيش می رود. من می گويم هر تكنولوژی كه شما داشته باشيد كه
دليل نمی شود شما می خواهيد برويد بمب بسازيد. يك تكنولوژی است، مثل هر
تكنولوژی، يك تكنولوژی است يكجور ديگر. حالا چرا اينها يقه ايران را چسبيدند
كه تو نبايد به اين تكنولوژی دست پيدا كنی، برای اينكه يك روزی ممكن است تو با
اين بمب بسازی. خوب بله يك روزی هم ممكن است ايران يك كار ديگر بكند، آن
را بنده نمی دانم و آن روز هم هنوز نيامده و چيزی را كه می
خواهند جلويش را بگيرند، ساختن بمب نيست. آنها می گويند اصلا ايران
نبايد به اين تكنولوژی دست پيدا كند و من اين را قبول ندارم. از لحاظ ملی اين
را قبول ندارم كه يك مملكتی بيايد اختيار خودش را از دست بدهد، برای اينكه
كشورهای ديگر خوشحال شوند. اين را بنده قبول ندارم.
ف . ز: آقای همايون، با توجه به گفته های آقای
اعتماد و با توجه به اينكه به هر حال غرب برنامه های اتمی ايران پيش از انقلاب
را قبول می كرد و تاييد می كرد و جمهوری اسلامی مطرح می كند كه در حقيقت اين
فشارهايی كه به جمهوری اسلامی وارد می شود، بيشتر جنبه سياسی دارد كه بخصوص
آمريكا می خواهد بر ايران وارد كند. به نظر شما اين ادعای جمهوری اسلامی
نمی تواند درست باشد،با توجه به اينكه غرب در پيش ازانقلاب هوادار
برنامه های اتمی ايران بود؟
داريوش همايون: اين نشان می دهد كه غرب هيچ
مخالفتی با گسترش اين تكنولوژی به منظورهای صلح آميز ندارد و آماده همكاری با
بسياری از كشورها هم است و اين همكاری را هم می كند. اصلا صنايع اتمی فرانسه يا
آمريكا، اينها اگر مشتريهای خارجی نداشته باشند، روی پايشان نمی توانند
بايستند. اين درست نيست، انرژی هسته ای در بسياری ديگر از كشورها كه منابع
ديگری ندارند، راه حل معقولی است برای رسيدن به نيازهای خودشان. ولی غرب دلايل
محكمی دارد كه ايران در پی بدست آوردن سلاحهای هسته ای است، برای اينكه از اين
طرف وآن طرف ابزارهای مختلفش را تهيه كردند، اينها فهميدند و بهترين دليلش هم
همين است كه مقاومت می كنند در برابر بازرسی سازمان بين المللی انرژی هسته ای.
اگر ايران چيزی برای پنهان كردن ندارد، اگر ايران خيال ساختن بمب هسته ای
ندارد، به راحتی می تواند اجازه دهد كه اينها هروقت خواستند بيايند و بازرسی
كنند. اينطور نيست، آنها می خواهند به منظورهای سياسی برای ترساندن ديگران و
اگر كار بر دست امثاال رفسنجانی بيفتد، حتا استفاده از اين سلاح هستند. اينها
دنبال اين كار هستند و موضوع اين هم نيست كه هر تكنولوژی با هر تكنولوژی مساوی
است. ما نشنيده بوديم كه در هيروشيما صدها هزار نفر با تلفن كشته شده باشند، تكنولوژيها فرق می كنند، كاربردهايشان فرق می كنند و قصاص قبل از جنايت هم باز
معنی ندارد، برای اينكه پاره از جنايات نبايد اصلا اتفاق بيفتند كه بعد قصاص
شوند. نبايد اجازه داد كه سرنوشت يك ملتی به دست يك همچين رژيمی بيفتد كه اين
رژيم مسلح به بمب اتمی هم باشد و ايران را يك هدف بالقوه حملات نظامی كنند،
اين به هيچ وجه به صلا ح ايران نيست.
ف . ز: اين بحث درمورد رژيمی مانند پاكستان هم می
شود كه می گويند اين رژيم مردمی نيست، ولی دارای سلاحهای اتمی است.
داريوش همايون: نه مردمی فرق دارد، شما يك بحثی
درمورد ديكتاتوری داريد، بله شوروی هم رژيم ديكتاتوری داشت ولی اصلا يك مورد
هم به كار نرفت، برای اينكه تكليف مملكت معلوم نبود و يك عده ای قدرت را در
دست داشتند، چين به هيچ وجه دموكراتيك نيست. موضوع اين است كه در ايران، قانون
و حكومت وجود ندارد، شما می توانيد اعلام كنيد امروز كه قدرت امروز در ايران
دست كيست؟ كدام قانون اجرا می شود؟ آيا يك گروه مخفی آن گوشه نيستند كه رابطه
ايران و انگليس را هرروز به هم می زنند؟ در چنين كشوری كه نه حكومتش معلوم است
و نه قانونش، شما با يك ابهام بزرگ سرو كار داريد، موضوع دموكراسی نيست.
ف . ز: آقای دكتر اعتماد، گفته های آقای همايون
به نحوی به گفته های شما برخورد كرد كه مسئله قصاص قبل از جنايت و تكنولوژی.
در اين مورد جوابی داريد؟
دكتر اعتماد: نه من جوابم فقط در يك جمله است،
اينكه آمريكايی ها اطلاع دارند يا كس ديگر اطلاع دارد، اينها را هيچ كدام را
قبول ندارم برای اينكه آمريكايی ها قبل از اينكه به عراق حمله كنند، همه می
گفتند كه اطلاعات دقيق است، اينجا فلان می كنند، آنجا فلان كار را می كنند،
بعداز چند ماه كه در عراق مستقر شدند، هيچ چيز پيدا نكردند، پس معلوم می شود
تمام اطلاعاتی كه قبل تحويل ما می دادند، همه دروغ بوده. حالا اين اطلاعاتی كه
در مورد ايران می دهند، يك مقداريش دروغ است، يك مقداريش جوسازی است، يك
مقداريش تبليغات. حالا اين را بگذاريم كنار، ما اصلا با آمريكا كار نداريم،
ولی من می گويم كه بچه اگر در مدرسه جدول ضرب ياد می گيرد، اين ممكن است يك
روز بمب بسازد، پس نگذاريم ياد بگيرد. اينكه نمی شود زندگی برای ملت ايران.
ف . ز: آقای دكتر براتی، آژانس بين المللی انرژی
اتمی از ايران می خواهد كه سند الحاقی به پيمان منع گسترش سلاحهای اتمی را
امضا كند. آيا به نظر شما درست است كه ايران اين سند را امضا كند؟
دكتر براتی: درسطح بين الملل يك پروتكلی تهيه شده
كه اين نامش است پروتكل الحاقی منع گسترش سلاحهای اتمی و از يك زمانی به هر
حال جامعه بين الملل به هر حال به اين فكر افتاد كه يك تعدادی كشور بمب اتمی را
دارند و گسترش اين تكنولوژی و استفاده از اين سلاح در سطح جهانی بسيار خطرناك
است، بويژه روز به روز تعداد كشورهايی كه در آنها نظام دموكراتيك وجود ندارد و
كنترل دموكراتيك يا اصولا كنترلی وجود ندارد، روز به روز بيشتر می شود. ايران
هنوز پروتكل الحاقی را امضا نكرده و آاقای اكبر صالحی كه نماينده جمهوری
اسلامی در آژانس بين المللی انرژی اتمی هستند، ايشان می گويند كه ما موقتا گرچه
اين پروتكل را امضا نكرديم، اما اين را در ايران اجرا می كنيم از اين طريق كه
مراكزی كه بازرسان آژانس خواستار ديدار از آن و نمونه برداری شدند، آنها را ما
جزء مراكز اتمی نمی دانيم و مراكز غير اتمی تلقی می كنيم و به همين دليل هم می
گذاريم كه اينها بروند و اينجا ها را ببينند.
ف . ز: حال اگر ايران اين سند را امضا كرد، می
شود به برنامه هسته ای ايران اعتماد كرد؟
دكتر براتی: جزء اين پروتكل هست كه نمايندگان
آژانس انرژی اتمی هر لحظه ای هرجا خواستند بروند و كنترل كنند و به همين دليل
امضا كردن اين پروتكل گامی است در اين جهت كه ايران نتواند اين كار را انجام
دهد.
ف . ز: آقای همايون امضای سند الحاقی از سوی
ايران می تواند به اين ترس و بدبينی از ايران خاتمه بدهد كه ايران می خواهد
سلاحهای اتمی توليد كند؟
داريوش همايون: نه برعكس فشار را بر جمهوری
اسلامی افزايش خواهد داد و به همين دليل هم آنها نمی خواهند زير اين فشار
بروند، پيش از آنكه امتيازاتی بگيرند.
ف . ز: آقای دكتر اعتماد نظر شما در اين مورد،
يعنی امضای سند پروتكل الحاقی چيست؟ اگر ايران اين سند را امضا كند، می تواند
الان اين مسئله ای را كه الان هست را خاتمه بدهد؟
دكتر اعتماد: اول من بايد يك توضيحاتی در مورد
گفته های آقای براتی بدهم، و آن اين است كه كشورهای دنيا از لحاظ اتمی سه گروه
هستند: يك گروه مثل كشورهای آمريكا، فرانسه، چين و روسيه، اينها كشورهای اتمی
هستند و يك گروه ديگر هستند كه آنها اصلا با اين قضيه كار ندارند، مثلا
كشورهای آفريقايی كه هيچ. وسط اين دو گروه، يك گروه كشورهايی هستند مثل هند،
پاكستان، ايران، مصر، برزيل، اسرائيل، اين كشورها هستند كه مهم هستند از لحاظ
اينكه اينها به سلاح اتمی دست پيدا كنند يا نكنند. اين كشورهايی كه عرض كردم،
قسمت اعظمشان حتی قرارداد منع گسترش سلاحهای اتمی را امضا نكردند، اصلا در
كنترل آژانس نيستند، هند نيست، اسرائيل نيست، پاكستان نيست. ايران اين قرارداد
را امضا كرده و با آژانس هم ارتباط دارد و مامورينش رفت و آمد دارند. بنابراين
اصلا هيچ كس به آنها نمی گويد كه چرا شما در قرارداد منع گسترش سلاحهای اتمی
نيستيد، اينها كار خوشان را می كنند، آنها هم بمب خودشان را می سازند. ايران كه
هست، آمدند می گويند اين قرارداد الحاقی را امضا كن. اين قرارداد الحاقی را
هيچيك از آن كشورهای گروه وسطی كه من گفتم، امضا نكردند. ايران اين را قبول
كند يا نكند، من نمی دانم، من كه در مغز زعمای قوم نيستم، ولی به نظر من ايران
صلاحش نيست به اين كار تن بدهد اصلا.
ف . ز: يعنی شما اين را بهانه می دانيد.
دكتر اعتماد: مسلما بهانه می بينم. اين فقط برای
فشار آوردن به ايران است و گرفتن امتياز از ايران.
ف . ز: خواهش می كنم حالا در دو يا سه جمله چکيده
نظر خودتان را بفرماييد. آقای دكتر براتی.
دكتر براتی: الان زمان آن رسيده كه در رابطه با
همين مسئله مشكلی كه الان پيش آمده، كليه سران نظام جمهوری اسلامی، بخصوص
كسانی كه به عنوان اصلاح طلبان اين نظام فعاليت می كنند، بخصوص كسانی كه نگران
آينده همين نظام هستند و در چهارچوب همين نظام منافع خودشان را می بينند، حتی
آنها بايد به اين فكر بيفتند كه هرچه زودتر ايران را از اين دايره ای كه در آن
گرفتار شده بيرون بياورند، اين پروتكل را امضا كنند و يك بار برای هميشه،
استفاده بمب اتمی را منع كنند و به لحاظ سياسی و اقتصادی، امكان به گار گرفتن
آن را ندهند.
داريوش همايون: جمهوری اسلامی وارد بازی بسياری
خطرناكی شده است، بلوفی زده است كه گرفته دنيا و دنيا مصمم است كه جلوی پيشرفت
جمهوری اسلامی را در اين زمينه بگيرد، بايد از رهبران اسلامی خواست كه منافع
مردم ايران را مقدم بشمارند بر نقشه هايی كه دارند برای تقويت خودشان برای
اينكه با مسلح شدن به سلاح هسته ای بر سركوبگری در داخل بيفزايند و موقعيتشان
را در خارج محكم كنند.
دكتر اعتماد: مسئله ايران مسئله دستيابی به
تكنولوژی است، نه ساختن بمب، در ثانی بمب اتمی هيچ كس نمی سازد كه مصرف كند و
بزند، بمب اتم مثل يك كارت كرديت است كه به شما می دهند كه با شما درست تر
صحبت كنند و به شما احترام بگذارند، حالا دولت ايران دنبال بمب اتمی است يا
نه، بنده نمی دانم، ولی فعلا مسئله ايران دستيابی به تكنولوژی اتمی است و من
نمی دانم اين چرا بايد مخالفت دنيا را برانگيزد.
١٢ سپتامبر ۲٠٠۳
 Link
to origial article
|
