* * *

   رژيم اسلامی در تازه‌ترين پوست‌اندازيش (مار، و اخلاقيات مشهورش، همان است) که با انتخابات استراتژی "چراغ خاموش" آغاز شد نه تنها می‌خواهد تا پايان راه انقلاب، برقراری يک جامعه اسلامی به معنی ترکيبی از حوزه و حسينيه و دنباله منطقی آن چاه جمکران، برود، نه تنها هيچ استراتژی و تاکتيکی را برای رسيدن به نظام اسلامی خود به اندازه کافی پست و جنايت آميز نمی‌شمارد، بلکه در پی جا انداختن روحيه گروه فرمانروا درسطح جامعه است. مردم می‌بايد چنان به همه چيز عادت کنند که هيچ پستی و جنايتی را بد و زشت نبينند.

   بی‌ملاحظه‌گی روز‌افزون حکومت هدفی جز اين ندارد که نياز به پرده‌پوشی و توجيه نيز از ميان برود. اعدام‌های دسته جمعی جوانان، بستن بی‌دليل روزنامه‌ها؛ سنگسار به شمار روزافزون که مانند اعدام‌ها به سطح تفريح عمومی بالا برده می‌شود؛ تبرئه دزدان ميلياردی اموال عمومی و خلافکاران بزرگ محکوم شده در دادگاه‌ها، آزاد کردن عاملان آدمکشی‌های امر به معروف و نهی از منکر، حتی اگر ثابت شود که هيچ معروف و منکری در کار نبوده است؛ ريختن در خيابان‌ها و آزار ده‌ها هزار زن و مرد به بهانه پوشش غير اسلامی بخشی از اين استراتژی است. کمک‌های چند ميليارد دلاری به دوستانی مانند کوبا و نيکاراگوا و سوريه و زيمبابوه و حماس و حزب‌الله، در همان حال که گامی هم برای پاک کردن خيابان‌ها از کارتن‌خواب‌ها و کودکان خيابانی برداشته نمی‌شود بخش ديگر آن. رژيم تعمد دارد به مردم نشان دهد که هيچ تعهدی دربرابر آنان احساس نمی‌کند و آنها می‌بايد به فرو رفتن هرچه بيشتر در فقر عادت کنند و بپذيرند که هيچ چيز زننده‌ای در فراموش شدن آنها وجود ندارد. آنها مهم‌ترند يا مثلا حکومت ارتگا؟

   اين روند همچنان پيش می‌رود. هر مخالفت با حکومت در حکم براندازی است. ايرانيان می‌بايد پايندگی اين گروه فرمانروا را با هر بدی که دارد مانند خشکسالی که بخش‌های بزرگی از سرزمين ما را تهديد می‌کند و اصلا به رژيم هيچ مربوط نيست امری ناگزير و جزء طبيعت امور بشمارند: حکومت يعنی همين که عده‌ای هر چه می‌خواهند به سر کشور بياورند. تکرار روز افزون اين نظر از سوی مسئولان و سخنگويان حکومت، و سرکوب بی‌دريغ هر کس عقيده ديگری داشته باشد ياد‌آور شيوه‌های نظام‌های کمونيستی است تا ديگر تصور برداشتن‌شان نيز به ذهن مردمان نيايد. با به رخ کشيدن ناشايستگی و فساد و ستمگری زمينه می‌سازند که حکومتی اين چنين امری طبيعی گرفته شود.

   اما مرز زشتی و بدی را تنها حکومت‌ها نمی‌کشند. سهم مردم مهم‌تر است. در بد‌ترين ديکتاتوری‌ها نيز سخن لرد اکتون "هر ملتی شايسته حکومتی است که دارد" به درجه‌ای درست است. اگر مردم نپذيرند اين مرز‌ها کشيده نمی‌شوند. ممکن است کسان زورشان به حکومت نرسد ولی در حوزه خودشان آزادی دارند که زير بار نروند و عادت نکنند. در همين جمهوری اسلامی ده‌ها هزار و بيشتر مبارزان جامعه مدنی از زن و مرد و کارگر و دانشجو و روشنفکر ــ و بيشمارانی که خبری از آنها نمی‌آيد زير بار نمی‌روند. بدی و زشتی را می‌بينند و هر جا بتوانند، اگر چه اندک، پس می‌زنند. ديگران می‌توانند اگر هم خود را ناتوان می‌يابند دست کم دستاويز قضای آسمان و خواست امريکا را (هنوز امريکاست که احمدی نژاد‌ها را می‌آورد!) رها کنند و سرنوشت ناشاد خود را تغيير‌ناپذير نشمارند؛ اميد خود را به روزگار بهتر از دست ندهند.